راى نیل به کم حرفى دو راه وجود دارد:

الف) درمان علمى: یعنى توجه به این نکته که از سخن گفتن بیهوده چه گناهان عظیمى بر مى‏خیزد و دانستن این که زبان آفات بزرگى دارد و از طرفى خداى علیم و دانا شاهد و ناظر و شنونده سخنان ماست. در قرآن کریم آمده است: «ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاَّ لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ. انسان هیچ سخنى را برزبان نمى‏آورد مگر این که همان دم فرشته‏اى مراقب و آماده براى ضبط آن است». (ق/18) نیز توجه به این که کم سخن گفتن نشانه کمال عقل است.

همان گونه که على(ع) فرموده است: اذا تم العقل نقص الکلام‏؛ هنگامى که عقل کامل گردد سخن کم مى‏شود(وسائل‏الشیعه، ج 12، ص 192). و هم چنین فرموده است: اللسان سبع ان خلى عنه عقر؛ زبان چون حیوانى است که اگر رها شود مى‏گزد(بحارالانوار، ج 68، ص 290). توجه به آیات و روایات فوق مى‏تواند درکنترل زبان نقش موءثرى داشته باشد؛ زیرا اگر انسان بداند سخنانش از اعمال او به حساب مى‏آید و در برابرآن مسوءول است از پر حرفى که نوعا منتهى به دروغ غیبت اتلاف وقت آزار دیگران قساوت قلب و ... مى‏شود اجتناب خواهد نمود.

ب ) درمان عملى: یعنى انسان باید تمرین کند تا هم چون دیگر صفات اخلاقى تدریجا به کم حرفى عادت نموده و صفت ثابت و راسخى را در این زمینه کسب نماید.